Program Opieki Okołoporodowej
- Czym jest psychoterapia okołoporodowa
- Nasza działalność
- Wsparcie na dobry początek
- Nasz zespół
- Kontakt
Czym jest psychoterapia okołoporodowa
Psychoterapia okołoporodowa jest zarówno dla osób, które w związku z ciążą i nadchodzącym porodem przeżywają napięcie, trudności lub kryzys emocjonalny/psychiczny, jak również dla osób, które chcą wykorzystać ten czas dla rozwoju osobistego, wzmocnienia więzi partnerskich, dla osób które zastanawiają się:
- Jak nawiązać kontakt emocjonalny z dzieckiem w czasie ciąży;
- Czy jest możliwe zbudowanie więzi przed narodzinami;
- Co mówić do dziecka;
- Jak rozpoznać reakcje dziecka,
- W jaki sposób odpowiadać na sygnały dziecka;
- Jak tata może stworzyć relacje z dzieckiem.
Nasza działalność
Co oferujemy?
- Indywidualne konsultacje psychologiczne dla kobiet w ciąży
- Wsparcie psychologiczne w okresie połogu
- Pomoc w budowaniu więzi z dzieckiem, aby fundamenty Waszej relacji były silne i pełne miłości od pierwszych dni
- Konsultacje dla rodziców i opiekunów dotyczące wszelkich wątpliwości i trudności pojawiających się na wczesnym etapie rodzicielstwa
- Konsultacje z lekarzem psychiatrą
FORMY SPOTKAŃ:
- razem z dzieckiem
- z obojgiem rodziców
- Indywidualnie
- grupa wsparcia dla kobiet w ciąży
- grupa wsparcia dla kobie z dziećmi do 1 r.ż.
- Istnieje możliwość wizyt domowych.
Wsparcie na dobry początek
Czy możliwe są więzi z dzieckiem przed narodzinami?
- W przeszłości, gdy kobiety ciężarne zgłaszały się na psychoterapię, to wsparcie przede wszystkim dotyczyło głównie lęku przed nową sytuacją, brakiem radości i energii życiowej, ciąży po stracie, zaburzeń nastroju, depresyjności, utracie wcześniejszego życia lub samotnego macierzyństwa
- Obecnie przyszłe mamy często przychodzą po to, aby przeżyć czas ciąży świadomie, zrozumieć siebie, poszerzyć wiedzę i nawiązać relację z dzieckiem. Coraz częściej przychodzą też ojcowie lub pary.
- Bezpieczny styl przywiązania (wigor i elastyczność dziecka, szukanie wsparcia w osobach, dość szybkie powracanie do dobrostanu po nieobecności matki).
- Lękowo ambiwalentny styl przywiązania ( reakcja złości lub bierności dziecka, zaobsorbowanie kontrolą zamiast eksploracji, pewna nieprzewidywalność reakcji dziecka, matki wysyłające wysublimowane komunikaty zniechęcające dzieci do autonomii i eksploracji).
- Unikowy styl przywiązania („poddanie się” w relacji, pewna „nonszalancja”, którą można pomylić ze spokojem dziecka).
- Zdezorganizowany styl przywiązania (Mary Main) („strach bez wyjścia”, opiekunowie przerażający, przerażeni lub zdysocjowani; sprzecza potrzeba u dziecka szukania bliskości i unikania jej, odczuwana przez dziecko zależność od opiekuna nie pozwala na „ucieczkę”).
Kiedy szukać pomocy specjalistycznej? (mama)
- Utrzymujące się przez większość dnia uczucie smutku, pustki lub przygnębienia.
- Problemy ze snem: trudności ze spaniem, które nie są bezpośrednio związane z opieką nad dzieckiem.
- Wycofanie społeczne: unikanie kontaktów z bliskimi i izolowanie się od otoczenia.
- Myśli samobójcze: myśli o skrzywdzeniu siebie lub dziecka.
- Przeważające negatywne myśli o dziecku.
- Brak radości: trudności w odczuwaniu radości z macierzyństwa.
- Nadmierne zmartwianie się: ciągłe i nadmierne martwienie się o zdrowie i bezpieczeństwo dziecka.
- Irytacja: zwiększona drażliwość i niecierpliwość
- Poczucie beznadziei.
- Niepokojące objawy fizyczne ( np. palpitacje serca, problemy z oddychanie, bóle brzucha, głowy).
- Utrzymujące się poczucie, że nic dobrego już się nie wydarzy.
- Poczucie winy i odrzucenie. Ciągłe obwinianie się za bycie złą matką, obojętność na potrzeby dziecka.
- Problem z apetytem.
- Brak odczuwania przyjemności: utarta zdolności do odczuwania przyjemności.
- Problemy z koncentracją i pamięcią. Trudności w skupieniu uwagi i zapamiętywaniu.
- Doświadczenie psychozy: utrata poczucia rzeczywistości, urojenia prześladowcze, spłycenie afektu, skupinie do wewnątrz, stany lękowe.
Kiedy warto sięgnąć po pomoc dla niemowlaka?
Pierwsze 3 miesiące życia jest okresem adaptacyjnym. Po ukończeniu 3 miesiąca życia, można zaobserwować u niemowlaków ich unikalne cechy.
- Zaburzenia rozwoju u niemowlaka (rozwój psychoruchowy np. nadmierne napięcie, nadwrażliwość lub niewrażliwość na bodźce, trudności ze skupieniem)
- Objawy psychosomatyczne ( np. częste wysypki, problemy z jedzeniem, powtarzające się i trwające długo kolki)
- Trudna, stresogenna sytuacja w rodzinie, gdy widzimy, że negatywnie wpłynęła na dziecko.
- Problemy z emocjami (ich brak komunikowania lub pokazywanie nadmiaru emocji i widoczne cierpienie ( z wyłączeniem przebodźcowania).
- Problemy społeczne ( w wieku do 3 r.ż nie ma dużo rozwoju społecznego, ale pewne zachowania mogą rzucać się w oczy)